Feryal Çakmak

Çalışan Anne olmak... Ne Kadar yorgun olursanız olun...Evin kapısından içeri girer girmez,oğlumun iste ği üzerine kalbi ateşten bir canavara dönüşecekmişim...Prenses canavarın kalbini dondurursak onu yenebileceğimizi söylemiş...Ama kalbime önce su döküp ateşi söndürecekmiş...Sonra da kalbimi dondurup beni yenecekmiş...Ve açılsın perde,gitsin yorgun anne...

Ufuk çizgisinin bir ucundan sen tutsan  bir ucundan ben İp atlatsak bu yorgun bulutlara,    İkimizde unutsak yüreğimizin dibine çöküp bizi ağırlaştıran , Dışımızı  içimize doğru  bastıran koca koca taşlardan kurtulsak birden… Sen eteklerine dalgalarını doldursan., ben kıyılarında oyuncak kovamla dalgalarını Yakalasam…. Sen ayaklarına deniz kabuklarını giysen , Ben elime deniz fenerlerini alsam, düşsek yollara  gece ayazında veya ayışığında, Ama hiç üşümesek dağları  giysek sırtımıza… Bulutlarla kulaklarımızı örtsek… Kurtulsak herşeyden ….

1998 yılı.Beşikdüzü'ndeyiz. Sahildeki martıların sesi düşüyordu akşamımıza.Karadeniz'in ağlamaklı çocukları hiç susmuyordu.Sanki çok dertliydiler.Sevinç öğretmenimle Annemin rengarenk sardunyaları arasında oturmuş sohbet ediyorduk. Biliyormusun dedi Sevinç Ablam Erzurum da da yaşayan martılar varmış dedi.Nasıl yani dedim.Bir köy öğretmeninin anılarını yazdığı kitapta okumuştum dedi.Balık arabalarının peşine takılıp gitmişler , bırakmışlar denizlerini,bir süre sonrada kara koşullarına ayak uydurmuşlar zaten...Karın tokluklarının uğruna.Yutkundum biranda hüzünden Mavi ipince bir ip dolandı sanki yüreğime.Yüzüm ekşimişti bir anda.Ama Sevinçti bu al yanaklı güzel insanın adı.Hiç sevmezdi hüznü.Muzip gülümseyişle hüznün üstüne bir kazan soğuk su dökerdi.Saatlerce birlikte gülebilirdik.Çok kitap okurdu.Tam bir eğitimciydi...iki yıl Batman Sason' da görev yapmıştı.Terörün en şiddetli zamanlarında.Hiç vazgeçmedi Sevinç Öğretmen olmaktan.O farklı bakardı.Güzel olanı görmek için...

Feryal Çakmak Ağustos ...Kavurucu sıcak...Güçlükle dalı kendisine çekiyor fındık putanaklarına uzanmaya çalışıyordu...Ben de  yanında güya dedeme yardım ediyordum...Kara lastiklerin  içine dikilmiş kocaman bir gövde...Bir ağaç gibi...Yorgun ama asla yılgın değil...Biliyordu ki bu topraklar emekli etmiyordu insanı...Ne kadar çalıştın o kadar ekmek diyordu bu topraklar sana.. Evimizin önünde küçük bir çimenlik alan ve yanında da içi samanla dolu üzeri çinkoyla kapatılmış bir tam, ve bir çöten vardı...Dedem bir marangozdu...Çimenin ortasında onun yaptığı ağaçtan altıgen bir masa duruyordu.O bir zanaat adamıydı ve de yaptığını farklı yapmayı seviyordu.Çok severdi  aynaya bakmayı.Ne zaman aynasını alsa eline rahat bırakmazdım onu, başını başımla ittirir aynaya kendi kafamıda sığdırmaya çalışırdım.Sonrada dede sığmıyor işte , sen misin? koca kafa ben imiyim? koca kafa deyip birbirimize gülümserdik. Duymuyor du beni.Ama yine de anlaşıryorduk biz onunla...Gönülden gönüle, ...