Feryal Çakmak

Bir el arabası kadardı mutluluğumuz...Boşalttık Gökyüzü doldu...

Uzanmışsın gökyüzünün altına hep birilerini beklersin yanlızlığın dinsin diye... Zorlu mevsimlerden geçersinde hiç yazıklanmazsın neden kış geldi diye...Yüreğinde eritirsin karakışı...İnsanın kendini dağ gibi hissetmesi , nefesinin maceracı bir rüzgara takılmasıyla birlikte, papatya,ot,toprak ve tezek kokusuyla karışık bir kokuyla geri dönerken burnuna Ve bir anın yansır gözlerine. Hava çok karanlık ve çok ciddi bir sis...Arabımızı kullanan amca minübüs makas kırdı dedi...Bu ne demektir anlamadım...Anne dedim kimsenin çantasında makas yok mudur amcaya versek dedim...Annem bana gülümseyerek baktı...Sonra birisi burada beklemeyelim...Oba yakında nasıl olsa 20 dakikalık bir yürüme yolumuz kaldı...Ben tabi çok korktum...arabanın içi daha güvenli gelmişti bana...Zaten araba oldukça yavaş gelmişti....Takur tukur taşlı bir yolda , sanki bir faytonla seyahat ediyorduk...bu yorgunluğun üzerine bir de yürümek mi...Çok ciddi bir endişe sardı beni... Karanlıktı...Hele ki bir amca demesin ...